ukryj menu          

Nasz Modigliani

słowa: Jacek Cygan
muzyka: Jacek Cygan, Jerzy Filar
(z repertuaru zespołu „Nasza Basia Kochana”)
a7                d7     a7                            d7

Może miał talent, ale to jeszcze nie powód

   e7       d7      F7+e7           a7

Żeby ubierać się nieprzyzwoicie

 

  
         C    C9/7      a                  C                   a

Życie jest darem od nielicznych dla wielu

        d7                a7     

Od tych którzy wiedzą i mają,

    d7                           F7+  e7         a7 

Dla tych, którzy nie wiedzą i nie mają.

 

  
a7              d7                        a7            d7

Pejzaż malować? - nie rozśmieszaj mnie!

   e7 d7        F7+e7         a7

Pejzaż po prostu nie istnieje.

 

a7                   d7               a7           d7

Twoim prawdziwym obowiązkiem jest

    e7d7   F7+e7     a7

ocalić własne marzenia

 

  C             C9/7        a                

   Zasypcie go kwiatami…

C9/7<strong></strong> C9/7 d7 d7
 
Nasz Modigliani


Jerzy Filar (ur. 23 kwietnia 1953 w Rzeszowie) - polski kompozytor i wykonawca piosenek
z nurtu piosenki poetyckiej, także autor tekstów.
Zadebiutował w roku 1973, współpracując ze studenckimi grupami muzycznymi. Wiele razy występował na FAMIE w Świnoujściu. W 1975 roku współtworzył grupę Nasza Basia Kochana. Z zespołem tym został laureatem 13 Festiwalu Piosenki Studenckiej w Krakowie w 1976 roku (otrzymał tam nagrodę indywidualną oraz zespołową z grupą). Na festiwalu tym zespół zaprezentował piosenkę Samba sikoreczka.
Od początku lat 80. XX wieku występuje samodzielnie. W 1985 roku otrzymał I nagrodę na Krajowym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu za utwór Star a nie.
Współpracuje z poetą Jackiem Cyganem. Jego piosenki można usłyszeć w jego wykonaniu oraz m.in. takich artystów, jak: Grażyna Łobaszewska, Janusz Rewiński, Dorota Stalińska, Wały Jagiellońskie, a także kabaret Pigwa Show.
W 1990 roku stworzył muzykę do spektaklu Dobry diabełek w reżyserii Mirosława Kuleszy wystawionym w Teatrze Lalek Arlekin w Łodzi.
Ostatnie dokonania to autorska płyta Cienie, utrzymana w klimacie ballady i bossa novy – nominowana do tytułu albumu roku w konkursie Fryderyki 2001, w kategorii poezja śpiewana / piosenka autorska.

Jacek Cygan (ur. 6 lipca 1950 w Sosnowcu) – polski autor tekstów piosenek, tekściarz, takżepoeta, scenarzysta, autor musicalowy, juror i organizator festiwali muzycznych.
W rodzinnym mieście ukończył Szkołę Podstawową nr 15 i liceum im. Emilii Plater. Od 1968mieszka w Warszawie, gdzie w 1973 ukończył Wydział Cybernetyki WAT.
Pierwsze piosenki zaczął pisać już na studiach. W 1974 założył wraz z Jerzym Filarem grupęNasza Basia Kochana, z którą zdobył w 1976 r. I nagrodę na Festiwalu Piosenki Studenckiej wKrakowie. W 1978 r. zdobył nagrodę Programu III Polskiego Radia za napisaną wspólnie zElżbietą Adamiak piosenkę pt. Rozmowa. Od tego czasu współpracuje z czołówką polskich kompozytorów i wokalistów muzyki rozrywkowej. Współpracował m.in. z zespołem Crash oraz z kompozytorem Krzesimirem Dębskim.
Napisał ponad 1000 tekstów piosenek, z czego wiele stało się znanymi przebojami. Pięć z nich zdobyło trofea na festiwalu w Opolu.
Jednym z jego największych przebojów była piosenka To nie ja! napisana dla Edyty Górniak, która prócz sukcesu w kraju zdobyła II miejsce w 1994 r. w Konkursie Piosenki Eurowizji wDublinie, co jest jak do tej pory największym osiągnięciem polskiej piosenki za granicą.
W latach 80. silnie zaangażowany w rozwój polskiej muzyki dziecięcej. Współpracował z Majką Jeżowską, zespołem Papa Dance. Wspólnie wylansowali wiele nastoletnich gwiazdek, m.in.Magdę Fronczewską i Krzysia Antkowiaka. Współautor albumu Dyskoteka Pana Jacka. Program o tym tytule z piosenkami Cygana był emitowany w telewizji przez 10 lat.
Współcześnie duży rozgłos i popularność przyniosła mu praca jurora w programie telewizyjnymIdol (2002-2005).
Jest autorem słów do Santo Subito - Cantobiografii Jana Pawła II. Muzykę do słów napisał Piotr Rubik. Koncert emitowała telewizja Polsat 12 i 13 kwietnia 2009.
 
 
Amedeo Modigliani (ur. 12 lipca 1884 w Livorno we Włoszech – zm. 24 stycznia 1920
w Paryżu), malarz, rysownik i rzeźbiarz włoski pochodzenia żydowskiego. Miał starsze rodzeństwo - Emanuele (ur. 1872), Margherita (ur. 1874) i Umberto (ur. 1878).
Dedo uprosił matkę, aby mógł uczęszczać na lekcje rysunku i malarstwa. W sierpniu 1898 roku Modigliani zaczął uczęszczać na lekcje rysunku do Guglielma Micheli'ego. W roku 1902 Amedeo zapisał się do Szkoły Aktu (Scuola libera di Nudo) prowadzonej przez Giovanniego Fattori'ego.
Młody artysta poczuł zawód naukami starego mistrza i wyjechał do Wenecji, gdzie również uczył się w Szkole Aktu. Szybko to jednak porzucił na rzecz rysowania na ulicy. Tutaj też malarz zaczął używać alkoholu i narkotyków.

Do Paryża Modigliani wyjechał za namową malarza Ortiza de Zarate. Od roku 1907 mieszkał w Paryżu, gdzie spotykał artystyczną bohemę, między innymi Pabla Picassa, Juana Grisa, Maurice Utrillo, Diega Riverę, Chaima Soutine'a, oraz pisarzy: Andre Salmona, Guillaume Apollinaire'a i Maxa Jacoba, który o nim napisał:
”Dla Dedo wszystko po prostu dążyło w kierunku czystości w sztuce. Jego nieznośna duma, nieugięta niewdzięczność, arogancja. Wszystko to wyrażało nic innego jak jego tęsknotę za krystaliczną czystością, całkowitą szczerością w stosunku do samego siebie w życiu i sztuce, a to nie wykluczało zaufania, jakie w nim pokładano. Był cięty, lecz także delikatny jak szkło i, żeby tak rzec, tak nieludzki, jak szkło. I było to bardzo charakterystyczne dla tej epoki, która mówiła wyłącznie o czystości w sztuce”.
Artysta mimo wielu przyjaźni i znajomości nie przyłączył się do żadnego ruchu artystycznego. Chciał dążyć swoją drogą i wykreować swój styl, którego w początkowym okresie artyście brakowało. Modi pozostał w kręgu artystów żydowskich. Zaprzyjaźnił się z Utrillem, w którym odnalazł pokrewną duszę i kompana do pijatyk. Modigliani wystawił kilka swoich obrazów
w Salonie Niezależnych i Salonie Odrzuconych.
W 1909 roku malarz zafascynował się również rzeźbą. Głównie pracował nad motywem kariatyd. Jego najsłynniejszy cykl, to Głowy. Pozostało po nim 26 rzeźb. W rzeźbie Modiglianiego można odnaleźć wpływy sztuki prymitywnej. Niektóre ze swoich rzeźb artysta wykonywał nawet z kamiennych krawężników. W pewnym momencie w akcie desperacji wrzucił część swoich Głów do kanału. Z czasem porzuca rzeźbę z powodu słabego stanu zdrowia. Wysiłek fizyczny i pył powstający przy rzeźbieniu nie wpływały dobrze na wyniszczone płuca Modiego. W 1910 roku ma romans z Anną Achmatową. Zaprzyjaźnia się także z Maxem Jacobem. W 1914 roku namalował portret Picassa. W tym czasie zamieszkał ze swoją ówczesną kochanką – dziennikarką Beatrice Hastings, z którą łączy go burzliwy związek.
Amadeo pod wpływem malarstwa Cezanne'a odnajduje swoją właściwą dla siebie drogę artystyczną. W roku 1916 Modigliani poznaje Leopolda Zborowskiego, który został jego bliskim przyjacielem i mecenasem. Zorganizował później jemu i Jeanne studio przy Rue de la Grande Chaumière.
W 1917 na zabawie karnawałowej Amadeo poznał Jeanne Hébuterne, dziewiętnastoletnią studentkę Academie Colarossi i zakochał się bez pamięci. Ich związek napotyka wiele trudności, głównie ze strony katolickiej rodziny Jeanne, która nie chciała zaakceptować Modiglianiego, który był Żydem i artystą.
W grudniu tego roku Bertha Weill otworzyła indywidualną wystawę Modiglianiego, która została zamknięta przez policję z powodu znajdujących się na niej aktów. Zdrowie Modiego pogarsza się szybkim tempie. Zborowski zabiera Modiglianiego na Lazurowe Wybrzeże. Pobyt ten owocuje licznymi pracami. Malarz tworzy nawet 4 pejzaże, które nie były jego ulubionym motywem w twórczości.
29 listopada 1918 roku w Nicei Jeanne urodziła córkę, którą nazwała Jeanne Modigliani (1918-1984). Wkrótce znów była w ciąży.
Amedeo malował w tym czasie najpiękniejsze portrety przyjaciół: Leopolda Zborowskiego, jego żony Hanki Zborowskiej, Luni Czechowskiej, Jeanne i jedyny w jego twórczości autoportret.

Modigliani mimo lekkiej poprawy zdrowia podczas pobytu w Nicei wraca do Paryża 31 maja 1919 roku. Nie umie żyć w izolacji i tęskni za artystycznym światem. Czuje się jednak coraz gorzej. Mimo to nie przestaje pić i palić. Przyjaciele są zszokowani ogromną zmianą wyglądu Modiglianiego. Artysta jest przygnębiony brakiem uznania dla swojej sztuki. Optymizm, który u niego zazwyczaj gościł – zamienia się w przygnębienie i gorycz. Jego ostatnie tygodnie, to okres wałęsanie się po knajpach i pijatyki. Do przyspieszenia końca przyczynia się przebywanie w nieogrzewanym mieszkaniu i odżywianie samymi sardynkami. W domu artysty walają się butelki, a Modigliani pluje krwią. Jeanne cały czas przy nim jest.
Modigliani zapada na gruźlicze zapalenie opon mózgowych. Zabrany do szpitala Charité (”szpital miłosierdzia”) umiera 24 stycznia 1920 roku. Ma trzydzieści sześć lat. Jego przyjaciele wykonują pośmiertną nieudaną maskę artysty, która później została zrekonstruowana przez Lipchitza. Na ironię w ostatnich dniach życia artysty zainteresowanie jego sztuką nagle zaczęło gwałtownie wzrastać.
Na wieść o śmierci ukochanego, Jeanne będąca w ostatnim miesiącu ciąży popełniła samobójstwo skacząc z okna. Przed śmiercią wykonuje kilka drastycznych rysunków ukazujących wizję jej śmierci.
Na pogrzeb Modiglianiego przyszedł cały Montparnasse, aby oddać hołd niedocenionemu artyście. Jeanne dopiero dziesięć lat później została pochowana z Modim w tym samym grobie za zgodą rodziny.
Córkę Modiego i Jeanne wychowywała matka artysty, a potem ciotka Margerita.
 
 
 
 

Śpiewnik

Folder plików

 

Najnowsze piosenki

więcej
 
na górę