Nim wstanie dzień
(Piosenka z filmu „Prawo i pięść” śpiewana przez Edmunda Fettinga)
a e a a e a
Ze świata czterech stron, z jarzębinowych dróg,
a G a G D E7
gdzie las spalony, wiatr zmęczony, noc i front,
a D a
gdzie nie zebrany plon,
G D E7 a
gdzie poczerniały głóg, wstaje dzień.
a G a
Słońce przytuli nas do swych rąk.
a D a
I spójrz: ziemia ciężka od krwi,
a G a G a E
znowu urodzi nam zboża łan, złoty kurz.
Przyjmą kobiety nas
pod swój dach.
I spójrz: będą śmiać się przez łzy.
Znowu do tańca ktoś zagra nam.
Może już
a D
za dzień, za dwa,
G C
za noc, za trzy,
E7 a
choć nie dziś.
Chleby upieką się w piecach nam.
I spójrz: tam gdzie tylko był dym,
kwiatem zabliźni się wojny ślad,
barwą róż.
Dzieci urodzą się nowe nam.
I spójrz: będą śmiać się, że my
znów wspominamy ten podły czas, porę burz.
Za dzień, za dwa,
za noc, za trzy,
choć nie dziś,
za noc, za dzień,
doczekasz się,
wstanie świt.
Edmund Fetting-Nim wstanie dzień[Gustaw Holoubek[*]
Komeda Śpiewa "Nim Wstanie Dzień"
NIM WSTANIE DZIEŃ (Before the day awakes) - wyk.:MrJASICKI (Jednoosobowa Sekta Gitarowa)
Męskie Granie. 2014. Męskie Granie Orkiestra – Nim Wstanie Dzień
Nim wstanie świt. Raz, dwa, trzy.
Stańko+ Soyka - Nim wstanie dzień [HD]
STRACHY NA LACHY - Nim wstanie dzień [OFFICIAL AUDIO]
" Nim wstanie dzień" (K. Komeda) - Leszek Możdżer & Zohar Fresco live 2013
Nim wstanie dzień (Prawo i pięść) - KARAOKE przy akordeonie
„Nim wstanie dzień” – ballada skomponowana przez Krzysztofa Komedę, stanowiąca motyw przewodni w filmie Prawo i pięść. W oryginalnej wersji utwór wykonywałEdmund Fetting do słów Agnieszki Osieckiej.
Kompozycja była aranżowana przez różnych muzyków, między innymi przez zespół Raz, Dwa, Trzy (album Czy te oczy mogą kłamać), Grabaża z zespołem Strachy Na Lachy (album Strachy na Lachy) i Katarzynę Nosowską (album Osiecka). W 2011 roku na płycie Komeda Leszka Możdżera znalazł się utwór „The Law and The Fist” oparty na balladzie.
Przypisy
Studiowała dziennikarstwo na Uniwersytecie Warszawskim (1952-1956) oraz reżyserię wWyższej Szkole Teatralnej i Filmowej w Łodzi (1957-1961). Od 1954 roku związana była zSTS-em (Studenckim Teatrem Satyryków), w którego radzie zasiadała do roku 1972. To właśnie w STS-ie zadebiutowała jako autorka tekstów piosenek; napisała ich dla tej sceny 166.
W latach 1954-1957 publikowała swoje teksty, eseje i reportaże w "Głosie Wybrzeża", "Nowej Kulturze", "Sztandarze Młodych" i "Po Prostu". Później pisała również w "Literaturze", "Kulturze" i "Polsce". Była członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.
Przez 7 lat prowadziła w Polskim Radiu Radiowe Studio Piosenki, które wydało ponad 500 piosenek i pozwoliło na wypromowanie wielu wielkich gwiazd polskiej estrady.
Od 1994 roku była związana z Teatrem Atelier w Sopocie, dla którego napisała swoje ostatnie sztuki i songi – uznane przez krytykę za najdoskonalsze w jej artystycznym dorobku. Dziś jest patronką tego sopockiego teatru. Co roku odbywają się w nim półfinałowe koncerty konkursu na interpretację piosenek Agnieszki Osieckiej pod nazwą Pamiętajmy o Osieckiej. Prócz tego jej imieniem nazwano studio Programu III Polskiego Radia, gdzie odbywają się prestiżowe koncerty gwiazd polskich i zagranicznych.
Zmarła 7 marca 1997 r. w wyniku choroby nowotworowej (rak jelita grubego), została pochowana na warszawskich Powązkach – kwatera wpr 284b. Dorobkiem Agnieszki Osieckiej zajmuje się założona przez córkę poetki Agatę Passent Fundacja Okularnicy. Obecnie wydaje 14-tomowy Wielki śpiewnik Agnieszki Osieckiej. W 1997 roku na Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu Magda Umer przedstawiła wyreżyserowany przez siebie koncert-spektakl Zielono mi, składający się z piosenek Agnieszki Osieckiej, w którym wystąpiła plejada gwiazd polskiej estrady muzycznej.
"Panna Czaczkes" – tak nazywał ją pieszczotliwie Marek Hłasko. Ich romans zaczął się rozwijać na przełomie 1956 i 1957 roku. Osiecka była wtedy 21-letnią studentką, która działała w STS-ie, natomiast Hłasko był doskonale znany w całym kraju dzięki sukcesowi zbioru opowiadań Pierwszy krok w chmurach. Znajomość ta przebiegała dość burzliwie, z czasem ze względu na fakt, że Hłasko nie mógł wrócić do Polski po wyjeździe za granicę. Osiecka zaś usilnie, lecz bezskutecznie zabiegała u ówczesnych władz o pozwolenie na powrót Hłaski do kraju. Agnieszka z Markiem spotkała się dopiero – po raz ostatni – w kwietniu 1968 roku w Los Angeles. Osiecka odbywała wówczas podróż stypendialną po Ameryce. Została jej po Marku jego korespondencja oraz maszyna do pisania. Stała ona na biurku Agnieszki do końca jej życia. Gdy napisała wiersz, któremu dała tytuł Konieczny[3] Marek już nie żył, podobnie jak jej ojciec.
Krzysztof Komeda, właśc. Krzysztof Trzciński (ur. 27 kwietnia 1931 r. w Poznaniu, zm. 23 kwietnia 1969 r. w Warszawie) – polski kompozytor i pianista jazzowy, twórca znanych na całym świecie standardów jazzowych i muzyki filmowej. Pionier jazzu nowoczesnego w Polsce. Najczęściej występował z własnym sekstetem (założony w 1956 roku). Napisał muzykę do 65 filmów. Pierwszym filmem zilustrowanym muzycznie przez Komedę była etiuda filmowa Romana Polańskiego Dwaj ludzie z szafą (1958), ostatnim zaś, również film tego reżysera - Dziecko Rosemary (USA, 1968) ze słynną „Kołysanką” jako motywem przewodnim. Z wykształcenia lekarz – laryngolog. Żona Zofia (ślub 1959).
Jako muzyk jazzowy wywarł istotny wpływ na ukształtowanie się oryginalnego stylu, określanego jako polska szkoła jazzu, który już po tragicznej śmierci artysty miał wpływ na rozwój międzynarodowej sceny jazzowej, zwłaszcza awangardy lat 70. XX wieku skupionej wokół wydawnictwa ECM.
Mieszkał m.in. w Częstochowie, Ostrowie Wielkopolskim (matura 1950 w Gimnazjum Męskim, udział w spotkaniach „Klubu Muzyki i Poezji”), Poznaniu (studia medyczne).
Edmund Andrzej Fetting (ur. 10 listopada 1927 w Warszawie, zm. 30 stycznia 2001 wWarszawie) – polski aktor i piosenkarz.
