Ruszaj się Bruno idziemy na piwo
Niniejsza wersja RUSZAJ SIĘ BRUNO IDZIEMY NA PIWO jest
moim zdaniem najciekawszą ze wszystkich jakie słyszałem. Zważywszy,
że odeszła prawie całkiem w zapomnienie postanowiliśmy ją ponownie
nagrać turystycznie. Dziękuję wszystkim śpiewającym w Chatce
Szczytkówka za atmosferę, która przyczyniła się do ostatecznego kształtu
melodii. Jednym z tych pieśniarzy chatkowych był także Sylwek Szweda.
h A D
Nie rozdziobią nas kruki
A h
ni wrony, ani nic!
h A D
Nie rozszarpią na sztuki
A h
Poezji wściekłe kły!
D A
Ruszaj się, Bruno, idziemy na piwo;
G A D
Niechybnie brakuje tam nas!
D A
Od stania w miejscu niejeden już zginął,
G A h
Niejeden zginął już kwiat!
h A D
Nie omami nas forsa
A h
ni sławy pusty dźwięk!
h A D
inną ścigamy postać:
A h
Realnej zjawy tren!
h A D
Nie zdechniemy tak szybko,
A h
Jak sobie roi śmierć!
h A D
Ziemia dla nas za płytka,
A h
Fruniemy w góry gdzieś
(wersja Starego Dobrego Małżeństwa):
D G0 h G
Nie rozdziobią nas kruki
Fis e A7/4
ni wrony, ani nic!
D G0 h G
Nie rozszarpią na sztuki
D A G
Poezji wściekłe kły!
Fis h
Ruszaj się, Bruno, idziemy na piwo;
G D A
Niechybnie brakuje tam nas!
Fis h
Od stania w miejscu niejeden już zginął,
G D A D
Niejeden zginął już kwiat!
Nie omami nas forsa
ni sławy pusty dźwięk!
inną ścigamy postać:
Realnej zjawy tren!
Nie zdechniemy tak szybko,
Jak sobie roi śmierć!
Ziemia dla nas za płytka,
Fruniemy w góry gdzieś!
Jacek Różański - Ruszaj się Bruno
Edward Stachura Nie rozdziobią nas kruki
Marek Gałązka - Nie rozdziobią nas kruki
Jan Kondrak - Nie rozdziobią nas kruki
SDM - Nie Rozdziobia Nas Kruki
Kaczmarski Gintrowski Łapiński-Nie rozdziobią nas kruki //Ruszaj się Bruno
Szczytkówka – przysiółek wsi Soblówka położony w województwie śląskim, w powiecie żywieckim, w gminie Ujsoły. Przysiółek znajduje się na stokach Muńcuła.
Do 1996 roku znajdowała się tu chatka studencka, która spłonęła. W pobliżu przysiółka przebiega ![]()
zielony pieszy szlak turystyczny z Ujsół przez Muńcuł do Bacówki PTTK na Rycerzowej.
SST Szczytkówka (Ujsoły). Patron: Babcia Karolcia.
Na Szczytkówce powstało wiele moich piosenek(m.in. "Lecące Bociany", "Ej, na muńcolskiej hali", "Hej, zagroj mi moja górolsko muzycko", "Ej, gronicku Beskidzie" i wiele innych...), a także znalazł się tam Krysiak i wielu innych fajnych ludków.
Stachura wypowiadał się w różnych formach: lirykach, poematach, utworach z pogranicza prozy poetyckiej, refleksyjnej i narracyjnej. Sięgał do stylu ballady i gawędy oraz bezpośredniej wypowiedzi odautorskiej na licznych spotkaniach odautorskich, gdzie grał na gitarze i śpiewał własne teksty (np. "Ruszaj się Bruno, idziemy na piwo").
W jego twórczości dochodzi do głosu dramatyczny konflikt między naturalną potrzebą afirmacji życia, natury, człowieka i elementarnych wartości etycznych, a poczuciem obcości, egzystencjalnego lęku i odrazy do współczesnej ograniczającej wolności jednostki cywilizacji przez unifikację standardowych wzorców.
Stachura nazywany jest twórcą "poezji czynnej": nie tylko często recytował i śpiewał swoje teksty, ale i tworzył je niejako "w drodze", aktualizował i uzupełniał. Utwory Stachury, poetyckie i prozatorskie oraz jego piosenki, wyprzedzały wiele innych publikacji i obiegowych idei młodzieżowej kontrkultury. W poetycki sposób ujmują idee powszechnego braterstwa ludzi (jak w "Missa pagana"- dla wszystkich starczy miejsca pod wielkim dachem nieba). W ostatnim swym utworze "Liście do Pozostałych" poeta tak żegna się ze światem:
-
- "Umieram
- za winy moje i niewinność moją
- za brak, który czuję każdą cząstką ciała i każdą cząstką duszy
- (...)
- bo nawet obłęd nie został mi zaoszczędzony
- bo wszystko mnie boli straszliwie
- bo duszę się w tej klatce
- bo samotna jest dusza moja aż do śmierci
- bo kończy się w porę ostatni papier i już tylko krok i niech
- Żyje Życie
- bo stanąłem na początku, bo pociągnął mnie ojciec i stanę na końcu
- i nie skosztuję śmierci."
Jerzy Satanowski (ur. 23 sierpnia 1947 roku w Warszawie) - polski kompozytor, dyrygent i reżyser.
Absolwent filologii polskiej Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu (1972). Debiut w latach 60. (wokalista, gitarzysta i twórca repertuaru grup rockowych). Na początku lat 70. stworzył z E. Stachurą szereg utworów, które stały się przedmiotem swoistego kultu młodego pokolenia.
Kompozytor muzyki filmowej i teatralnej - ok. 300 realizacji scenicznych w kraju i za granicą, laureat wielu festiwali teatralnych (Belgrad, Nancy, Edynburg, Opole, Kalisz – Kaliskie Spotkania Teatralne, Wrocław i in.). Twórca piosenek "aktorskich", śpiewanych m.in. przez K. Jandę, P. Fronczewskiego, H. Banaszak, E. Błaszczyk.
W latach 70. XX wieku związał się z poznańskim Teatrem Nowym kierowanym przez Izabellę Cywińską, gdzie przygotował m.in. spektakl oparty na poezji Stachury Miłość, czyli życie.... Potem nawiązał współpracę z Maciejem Prusem (głośna inscenizacja Operetki Gombrowicza w warszawskim Teatrze Dramatycznym w 1976 r.) i Januszem Wiśniewskim ( Balladyna, Panopticum a la Madame Tussaud , Koniec Europy, Walka karnawału z postem, Modlitwa chorego przed nocą, Olśnienie, Życie jest cudem, Faust ).
Wyreżyserował spektakle: Decadance (1987), Nie żałuję wedle Agnieszki Osieckiej (1997). Skomponował ogromną liczbę piosenek śpiewanych m.in. przez Edytę Geppert, Ewę Błaszczyk, Stanisławę Celińską czy Krystynę Jandę. Skomponował muzykę do wielu filmów, m.in. Baryton (reż. J. Zaorski, 1984), Dom wariatów (reż. M. Koterski, 1984), Kobieta w kapeluszu (reż. St. Różewicz, 1984), Jezioro bodeńskie (reż. J. Zaorski, 1985), Siekierezada (reż. W. Leszczyński, 1985), Magnat (reż. F. Bajon, 1986), Wszystko co najważniejsze (reż. R. Gliński, 1992), Dzień świra (reż. M. Koterski, 2002). Laureat nagród za muzykę na FPFF w Gdańsku - za Schodami w dół, schodami w górę (reż. A. Domalik, 1988) i Wrzeciono czasu (reż. A. Kondratiuk, 1995) oraz spektakli Teatru Telewizji, m. in. Kordian (reż. G. Holoubek, 1980), Ferdydurke (reż. M. Wojtyszko, 1985), Hamlet (reż. J. Englert, 1985), Wiśniowy sad (reż. A. Domalik, 1994), Dziady (reż. J. Englert, 1997), Dybuk (reż. A. Holland, 1999), Woyzeck (reż. L. Adamik, 1999).
