G D G
Na smyczy trzymam filozofów Europy,
G D e
Podparłam armią marmurowe Piotra stropy.
C D e
Mam psy, sokoły, konie - kocham łów szalenie,
C D G
A wokół same zające i jelenie.
Fis h
Pałace stawiam głowy ścinam
Fis G D
Kiedy mi przyjdzie na to chęć.
C D e
Mam biografów, portrecistów
C D G
I jeszcze jedno pragnę mieć...
e H e H
- Stój Katarzyno Koronę Carów
e a C D G
Sen taki jak ten może Ci z głowy zdjąć!
Kobietą jestem ponad miarę swoich czasów.
Nie bawią mnie umizgi bladych lowelasów.
Ich miękkich palców dotyk budzi obrzydzenie,
Już wolę łowić zające i jelenie.
Ze wstydu potem ten i ów,
Rzekł o mnie: „niewyżyta Niemra!”
I pod batogiem nago biegł,
Po śniegu dookoła Kremla!
Ref....
Kochanka trzeba mi takiego jak imperium,
Co by mnie brał tak jak ja daję - całą pełnią.
Co by i władcy i poddańca był wcieleniem,
I mi zastąpił zające i jelenie.
Co by rozumiał tak jak ja,
Ten głupi dwór rozdanych ról.
I pośród pochylonych głów,
Dawał mi rozkaz albo ból!
- Stój Katarzyno ! Koronę Carów
Sen taki jak ten może Ci z głowy zdjąć!
Gdyby się kiedyś kochanek taki znalazł...
- Wiem, sama wiem ! Kazałabym go ściąć!
Jacek Kaczmarski (ur. 22 marca 1957 r. w Warszawie, zm. 10 kwietnia 2004 r. w Gdańsku) –polski poeta, prozaik, piosenkarz, twórca tekstów piosenek. Znany głównie dzięki piosenkom o tematyce historycznej (Rejtan, czyli raport ambasadora; Sen Katarzyny II, Lekcja historii klasycznej) i społeczno-politycznej (Mury, Nasza klasa, Obława).
Postać powszechnie kojarzona z etosem pierwszej Solidarności oraz stanem wojennym – okresem, kiedy jego liryka, rozpowszechniana w nieoficjalnych wydawnictwach, identyfikowana była jako głos antykomunistycznej opozycji.
W opinii społecznej utrwalił się wizerunek Kaczmarskiego jako barda z gitarą, śpiewającegoprotest songi, choć jego twórczość wykraczała daleko poza ten stereotyp.
Katarzyna II (właściwie: Sophie Friederike Auguste zu Anhalt-Zerbst, ros. Екатерина II Алексеевна: Jekaterína II Alekséjewna), znana jako Katarzyna Wielka (ur. 2 maja 1729 w Szczecinie, zm. 17 listopada 1796 w Petersburgu) – cesarzowa (Imperatrica) Rosji, żona cara Piotra III (zm. 1762).
Podziwiana przez zachodnich filozofów za mądrość, umiłowanie wiedzy i sprzyjanie oświeceniu, w rzeczywistości rządziła niezwykle twardą ręką. Zezwoliła szlachcie na handel chłopami i zsyłanie buntowników na Syberię, krwawo stłumiła bunty kozackie i chłopskie. Uczestniczyła w rozbiorach Polski.
Urodziła się 2 maja w Szczecinie jako córka niemieckiego księcia z dynastii askańskiej Christiana Augusta i Joanny Elżbiety w prowincji Anhalt-Zerbst. Na chrzcie otrzymała imiona Sophie Friederike Auguste. W 1745 poślubiła księcia holsztyńskiego Piotra Ulryka, późniejszego cara rosyjskiego Piotra III. W 1762, po półrocznych rządach, został obalony przez swoją żonę Katarzynę II i jej zwolenników (wojsko zbuntowane przeciw Piotrowi III ze względu na wcielanie przez niego do armii wzorów z armii pruskiej), która objęła władzę w czerwcu 1762 roku.
Katarzyna II była bardzo aktywna w sprawach polskich. Po śmierci w 1763 r. króla polskiego Augusta III jego następcą przy poparciu wojsk rosyjskich został stolnik wielki litewski Stanisław August Poniatowski. Był on byłym faworytem Katarzyny II, a koronacja odbyła się 25 listopada 1764 r., w dniu imienin protektorki. Częściowo z jej inspiracji w 1767 r. zawiązała się w Radomiu Konfederacja Generalna przeciwko królowi i reformom Familii, jak nazywano stronnictwo Czartoryskich i Poniatowskich. Gdy potem sejm konfederacyjny 1767-1768 uchwalił tzw. prawa kardynalne, poseł rosyjski Nikołaj Wasiljewicz Repnin sprawił, że gwarantem tych praw została Rosja.
