Uciekaj, moje serce
e H7 e H7
e H7 e
Gdzieś w hotelowym korytarzu krótka chwila,
D7 G
Splecione ręce gdzieś na plaży, oczu błysk,
E7 a
Wysłany w biegu krótki list, stokrotka śniegu, dobra myśl,
D7 G
To wciąż za mało, moje serce, żeby żyć.
a6 H7 e
Uciekaj skoro świt, bo potem będzie wstyd
a6 H7 e
I nie wybaczy nikt chłodu ust twych.
a6 H7 e
Uciekaj skoro świt, bo potem będzie wstyd
a6 H7 e
I nie wybaczy nikt chłodu ust twych.
Deszczowe wtorki, które przyjdą po niedzielach,
Kropelka żalu, której winien jesteś ty.
Nieprawda, że tak miało być, że warto w byle pustkę iść,
To wciąż za mało, moje serce, żeby żyć.
Uciekaj skoro świt, bo potem będzie wstyd
I nie wybaczy nikt chłodu ust, braku słów.
Uciekaj skoro świt, bo potem będzie wstyd
I nie wybaczy nikt chłodu ust twych.
Odloty nagłe i wstydliwe, niezabawne,
Nic nie wiedzący a zdradzony pies, czy miś.
Żałośnie chuda kwiatów kiść i nowa złuda, nowa nić,
To wciąż za mało, moje serce, żeby żyć.
Uciekaj skoro świt, bo potem będzie wstyd
I nie wybaczy nikt chłodu ust, braku słów.
Uciekaj skoro świt, bo potem będzie wstyd
I nie wybaczy nikt chłodu ust twych.
Seweryn Krajewski - Uciekaj moje serce
Piaseczny i Krajewski (Na przekór nowym czasom) - Uciekaj Moje Serce
Kompozytor wielu przebojów muzycznych, pośród których wyróżniają się: "Nie zadzieraj nosa", "Stracić kogoś", "Dzień jeden w roku", "Takie ładne oczy", "Anna Maria", "Gondolierzy znad Wisły", "Szary kolor twoich oczu", "Tak bardzo się starałem", "Dozwolone do lat 18", "Płoną góry, płoną lasy", "Ciągle pada", "Słowo jedyne - Ty", "Mam dobry dzień", "Remedium", "Ludzkie gadanie", "Niebo z moich stron", "Nie spoczniemy", "Niech żyje bal", "Uciekaj moje serce", "Czekasz na tę jedną chwilę", "Miętowe pocałunki".
Dorastał w Trójmieście, mieszkał w Sopocie. Absolwent Państwowej Szkoły Muzycznej i Liceum Muzycznego w Gdańsku (klasa skrzypiec). Od 1964 współpracował z zespołem Pięciolinie, następnie Czerwono-Czarnymi. W grudniu 1965 został członkiem grupy Czerwone Gitary. Krajewski, Jerzy Kossela oraz Krzysztof Klenczon byli współliderami zespołu oraz kompozytorami większości piosenek; za czasów ich współpracy grupa osiągnęła szczyt popularności. W pewnym okresie dla wielu fanów a zwłaszcza fanek był czołowym solistą sopockiego klubu muzyki młodzieżowej Non Stop. Od 1970 lider Czerwonych Gitar.
Agnieszka Osiecka (ur. 9 października 1936 w Warszawie, zm. 7 marca 1997 tamże) – polska poetka, autorka tekstów piosenek, pisarka, reżyser teatralny i telewizyjny,dziennikarka.
Studiowała dziennikarstwo na Uniwersytecie Warszawskim (1952-1956) oraz reżyserię wWyższej Szkole Teatralnej i Filmowej w Łodzi (1957-1961). Od 1954 roku związana była zSTS-em (Studenckim Teatrem Satyryków), w którego radzie zasiadała do roku 1972. To właśnie w STS-ie zadebiutowała jako autorka tekstów piosenek; napisała ich dla tej sceny 166.
W latach 1954-1957 publikowała swoje teksty, eseje i reportaże w "Głosie Wybrzeża", "Nowej Kulturze", "Sztandarze Młodych" i "Po Prostu". Później pisała również w "Literaturze", "Kulturze" i "Polsce". Była członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.
Przez 7 lat prowadziła w Polskim Radiu Radiowe Studio Piosenki, które wydało ponad 500 piosenek i pozwoliło na wypromowanie wielu wielkich gwiazd polskiej estrady.
Od 1994 roku była związana z Teatrem Atelier w Sopocie, dla którego napisała swoje ostatnie sztuki i songi – uznane przez krytykę za najdoskonalsze w jej artystycznym dorobku. Dziś jest patronką tego sopockiego teatru. Co roku odbywają się w nim półfinałowe koncerty konkursu na interpretację piosenek Agnieszki Osieckiej pod nazwą Pamiętajmy o Osieckiej. Prócz tego jej imieniem nazwano studio Programu III Polskiego Radia, gdzie odbywają się prestiżowe koncerty gwiazd polskich i zagranicznych.
Zmarła 7 marca 1997 r. w wyniku choroby nowotworowej (rak jelita grubego), została pochowana na warszawskich Powązkach – kwatera wpr 284b. Dorobkiem Agnieszki Osieckiej zajmuje się założona przez córkę poetki Agatę Passent Fundacja Okularnicy. Obecnie wydaje 14-tomowy Wielki śpiewnik Agnieszki Osieckiej. W 1997 roku na Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu Magda Umer przedstawiła wyreżyserowany przez siebie koncert-spektakl Zielono mi, składający się z piosenek Agnieszki Osieckiej, w którym wystąpiła plejada gwiazd polskiej estrady muzycznej.
"Panna Czaczkes" – tak nazywał ją pieszczotliwie Marek Hłasko. Ich romans zaczął się rozwijać na przełomie 1956 i 1957 roku. Osiecka była wtedy 21-letnią studentką, która działała w STS-ie, natomiast Hłasko był doskonale znany w całym kraju dzięki sukcesowi zbioru opowiadań Pierwszy krok w chmurach. Znajomość ta przebiegała dość burzliwie, z czasem ze względu na fakt, że Hłasko nie mógł wrócić do Polski po wyjeździe za granicę. Osiecka zaś usilnie, lecz bezskutecznie zabiegała u ówczesnych władz o pozwolenie na powrót Hłaski do kraju. Agnieszka z Markiem spotkała się dopiero – po raz ostatni – w kwietniu 1968 roku w Los Angeles. Osiecka odbywała wówczas podróż stypendialną po Ameryce. Została jej po Marku jego korespondencja oraz maszyna do pisania. Stała ona na biurku Agnieszki do końca jej życia. Gdy napisała wiersz, któremu dała tytuł Konieczny[3] Marek już nie żył, podobnie jak jej ojciec.
Córka pianisty Wiktora Osieckiego i Marii Osieckiej z domu Sztechman. Była żoną Wojciecha Jesionka, a po rozwodzie w latach 1963–1964 Wojciecha Frykowskiego.
Matka dziennikarki Agaty Passent (ze związku z Danielem Passentem).
We wrześniu 2010 nakładem wydawnictwa Agora ukazał się tom korespondencji między Agnieszką Osiecką i Jeremim Przyborą z lat 1964-1966 p.t. „Agnieszki Osieckiej i Jeremiego Przybory listy na wyczerpanym papierze (ISBN 978-83-268-0078-8). Za zgodą Agaty Passent, córki Osieckiej, i Konstantego Przybory, syna Jeremiego, opublikowano korespondencję ludzi związanych głębokim uczuciem.
Jan Serce - polski, obyczajowy serial telewizyjny z 1981 roku w reżyserii Radosława Piwowarskiego.
Serial opowiada o sercowych perypetiach kanalarza z Woli - tytułowego bohatera. Serial utrzymany jest w konwencji melodramatu, którą znakomicie tworzy muzyka Seweryna Krajewskiego. Postać tytułowego bohatera wykreował Kazimierz Kaczor, w opinii twórców i widzów jedyny predestynowany do tej roli aktor. Jan Serce to wrażliwy idealista, człowiek szlachetny i dobroduszny. Pomimo skończonych 40 lat w dalszym ciągu poszukuje swojej drugiej połówki, mieszkając u boku swojej matki - samotnej wdowy. Szukając odpowiedniej partnerki, decyduje się na małżeństwo z rozsądku, wiąże z samotną matką, ulega wdziękom zafascynowanej nim małolaty i zakochuje w żonie najlepszego przyjaciela. W międzyczasie odnajduje tę jedyną, z którą los łączy go dopiero po czasie.
