ukryj menu          

Wszystko co nasze

słowa: Ignacy Kozielewski ref.: Olga Drahonowska-Małkowska
muzyka: pochodzi z pieśni "Na barykady"
(Hymn harcerski)
       D                     

Wszystko co nasze Polsce oddamy

       A7                                         D

W niej tylko życie więc idziem żyć

     D

Świty się bielą, otwórzmy bramy

    A7                                              D

Rozkaz wydany, wstań w słońce idź!

 

   D                   A7

Ramię pręż, słabość krusz

   G                    D

Ducha tęż, Ojczyźnie miłej służ

   D                   A7

Na jej zew, w bój czy trud

   G                     D

Pójdzie rad harcerzy polskich ród

         D       A7          D

Harcerzy polskich ród!

 

Czynem bogaci, myślą skrzydlaci
z płomiennych serc uczyńmy grot.
Naprzód wytrwale! Śmiało! Zuchwale!
W podniebne szlaki skierujmy lot.

 

Ramię pręż...

 

Po ziemi naszej roześlem harcerzy,
pobudka zabrzmi: Zbudź się! Prawdzie służ!
I wszystko wstanie, w krąg się rozszermierzy,
by Matkę Polskę ochronić od burz!

 

Ramię pręż...

Hymn ZHP.wmv
Na barykady , ludu roboczy (Wersja skrócona)


Hymn harcerski jest hymnem Związku Harcerstwa Polskiego od 1918 roku. Oficjalnie hymnem jest jedynie pierwsza zwrotka i refren. W 1977 roku wprowadzono do hymnu dodatkową zwrotkę pióra Jerzego Majki, ale VII Zjazd ZHP w marcu 1981 roku przywrócił dawną postać, wprowadzając do Statutu ZHP zapis, że hymnem ZHP jest jedynie pierwsza zwrotka i refren. Wcześniej hymnem ZHP była Rota Marii Konopnickiej.
Pieśń Wszystko, co nasze jest również hymnem Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej , Stowarzyszenia Harcerskiego oraz Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej w Kanadzie
Tekst napisany w 1911 roku przez Ignacego Kozielewskiego, refren w 1912 roku przez Olgę Drahonowską-Małkowską, muzyka pochodzi z pieśni "Na barykady"
Hymnem ZHP jest pierwsza zwrotka i refren.

Ignacy Kozielewski (ur. 15 stycznia 1882 w Starzenicach, zm. 1 lipca 1964) – współtwórca harcerstwa polskiego, pedagog, autor prac popularnonaukowych.
W 1902 r. ukończył gimnazjum rządowe w Piotrkowie Trybunalskim, późniejsze I Liceum Ogólnokształcące im. Bolesława Chrobrego. W1903 roku zaczął studiować prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Został jednocześnie aktywnym działaczem Związku Młodzieży Polskiej "Zet". Organizował strajki szkolne w 1905 roku, publikował antycarskie artykuły w czasopismach Znicz (1906) i Baczność (1907).
W związku z tym miał być wcielony do wojska i wysłany do Azji Środkowej. Udało mu się jednak przedostać do Krakowa, gdzie naUniwersytecie Jagiellońskim rozpoczął studia polonistyczne i historyczne. Poważna choroba płuc zmusiła go do przerwania nauki. Po okresie rekonwalescencji w Zakopanem przebywał we Lwowie, gdzie studiował na wydziale filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego.
Tu, związany z organizacjami Sokół-Macierz, Koło Braterskie Zetu, Eleusis zaprzyjaźnił się z Tadeuszem Strumiłłą, Andrzejem Małkowskim, Stanisławem Pigoniem, Olgą Drahonowską. Pisywał wiersze do prasy lwowskiej, m.in. do "Skauta".
Kiedy we Lwowie zaczął powstawać ruch skautowy, w 1911 roku razem z Andrzejem Małkowskim został redaktorem pisma Skaut, które potem samodzielnie prowadził od 1912 roku. w latach 1911-1914 prowadził kursy instruktorskie organizowane przez Naczelną Komendę w Skolem.
Po zawieszeniu pisma przez władze austriackie kontynuował pracę redakcyjną w czasopismach harcerskich Życie Nowe (1915) i Orka(1916).
W 1918 roku Kozielewski znów został instruktorem kursów harcerskich. Jednocześnie wydał dwie publikacje historyczne (Zawisza Czarny z Garbowa i Pierwsza Szkoła Wojskowa w Polsce). Od 1919 poświęcił się pracy naukowej, aby w 1923 uzyskać tytuł doktora nauk humanistycznych.
Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 roku, w wolnych chwilach pisząc wiersze o pięknie przyrody.
W dwudziestoleciu międzywojennym był redaktorem Harcerza, w 1925 opublikował powieść Harcerskie troski oraz rozpoczął ożywioną działalność pedagogiczną. Z Tadeuszem Strumiłłą w 1926 roku w Wieleniu nad Notecią założył ośmioklasowe gimnazjum połączone z nauką zawodu: stolarstwa, szewstwa, ślusarstwa i ogrodnictwa, które było eksperymentem pedagogicznym.
W 1934 znów poświęcił się pracy dziennikarskiej, współpracując z dziennikami Rzeczpospolita, ABC i Wieczór Warszawski. W latach1934-1939 redagował Strażnicę Harcerską, opozycyjną wobec oficjalnego harcerstwa. Był związany z kręgiem harcerskim św. Jerzego, o nachyleniu chrześcijańsko-narodowym. Wydawał przez jakiś czas Przewodnik Gimnastyczny Sokół. Aktywnie działał w Akcji Katolickiej, za działalność w której otrzymał w 1938 krzyż papieski pro Ecclesia et Pontiffice (1938).
W czasie okupacji, z racji na wieku nie mogąc walczyć, prowadził tajne nauczanie, kolportował podziemną prasę. W 1945 roku przesłuchiwany za głoszenie antybolszewickich haseł został zobowiązany do opuszczenia Warszawy. Powrócił w rodzinne strony, doMstowa, a później do Krzepic, gdzie w miejscowym gimnazjum uczył języka polskiego i rosyjskiego.
U schyłku życia powrócił do pisania. W 1959 opublikował Słowniczek wyrazów o podobnym brzmieniu, a odmiennym znaczeniu w języku rosyjskim i polskim oraz monografię Sześć wieków Krzepic.
Jego dziewięciozwrotkowy wiersz Wszystko co nasze, opublikowany w 1911 w numerze Skauta, do którego refren dopisała później Olga Drahonowska-Małkowska jest oficjalnym hymnem ZHP od 1918 roku. Ponownie od 1956 roku na Zjeździe Związku Harcerstwa Polskiego w Łodzi został przyjęty jako hymn ZHP. Pieśń ta jest również hymnem Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej i Stowarzyszenia Harcerskiego.
Pochowany w Częstochowie na cmentarzu św. Rocha.

Olga Drahanowska-Małkowska
Urodzona 1 IX 1888r. w Krzeszowicach. W czasie studiów we Lwowie związana z Eleusis*, gdzie po raz pierwszy zetknęła się z Małkowskim, swoim późniejszym mężem. W 1912r. Drahonowska do melodii rewolucyjnej pieśni "Na barykady" dostosowała wiersz Ignacego Kozielewskiego "Wszystko, co nasze...", dopisując refren i zmieniając nieco słowa zwrotek. Utwór ten, już jako pieśń ("Marsz Skautów"), uzyskał znaczną popularność, stając się wkrótce hymnemharcerskim (uprzednio tę funkcję pełniła "Rota"). W 1913r. jej drużyna wprowadziła do harcerstwa pozdrowienie "Czuwaj!". W tymże roku Drahonowska ze względu na chorobę płuc przeniosła się do Zakopanego, gdzie w czerwcu 1913r. wzięła ślub z Małkowskim. Początkowo prowadziła tam drużynę skautek, z chwilą wybuchu I wojny światowej przejmując kierownictwo skautingu zakopiańskiego. W lutym 1915r. Małkowscy zmuszeni byli wyemigrować, jako że władze austriackie wykryły gromadzoną przez skautów broń. Udali się do Anglii, a następnie do Stanów Zjednoczonych. W 1918r. Małkowska przeniosła się ponownie do Anglii, pracując do 1920 w szkole polonijnej. Do kraju wróciła dopiero dwa lata po śmierci męża (wysłany w misji wojskowej do polskich oddziałów w Odessie zginął w czasie podróży w wyniku zatonięcia statku 15 I 1919r). Przez kilka lat była nauczycielką w Szkole Gospodarstwa Domowego w Zakopanem, pozostając w dalszym ciągu ściśle związana z harcerstwem. W 1924r. pełniła funkcje komendantki obozu harcerek na I Zlocie Narodowym pod Warszawą. W 1925r. zajęła się organizacją Harcerskiej Szkoły Pracy w Sromowcach Wyżnych w Pieninach, znanej jako "Cisowy Dworek". Była to szkoła powszechna, w której stosowano eksperymentalne metody harcerskie w nauczaniu - chodziło głównie o wychowanie poprzez pracę, w tym na rzecz społeczności lokalnej (opieka sanitarna, praca kulturalno-oświatowa). W "Cisowym Dworku" mieszkały i uczyły się dzieci, które musiały przebywać w górach ze względów zdrowotnych, odbywały się tam również spotkania skautek różnych narodowości, jak międzynarodowy obóz w 1930r. czy kurs instruktorski dla Francuzek 1931r. W 1932r. Małkowska przewodniczyła VII Światowej Konferencji Skautek na Buczu, w czasie której została wybrana do Światowego Komitetu Skautek. Dwa lata później otrzymała z jego ramienia polecenie przeprowadzenia studiów nad warunkami pracy żeńskich organizacji skautowych w Austrii, Czechosłowacji i Rumunii. Pod koniec września 1939r. przedostała się na zachód Europy, będąc członkiem najwyższych władz ZHP na wychodźstwie. Pracowała tam w polskich placówkach opiekuńczych, a do kraju wróciła dopiero w 1961r., gdzie po krótkim pobycie we Wrocławiu osiadła w Zakopanem. Zmarła 15 I 1979 r.
 

Śpiewnik

Folder plików

 

Najnowsze piosenki

więcej
 
na górę