Słyszę Twój głos
Kol Dodi נעמי טפלו
d d
Słyszę Twój głos, dajesz mi znak
d g a d
Słyszę Twój głos, kiedy mówię Tak! /x2
d7 g d7
Nad górami jak ten wiaaatr
g d C F
Słyszę Cię, kiedy mówisz Tak:
d7 g d7
W dolinie ciemnej jak ten wiaaatr
g B A7 d
Słyszysz mnie, kiedy mówię Tak:
d7 g d7
Nad moją głową jak ten wiaaatr
g d C F
Słyszę Cię, kiedy mówisz Tak:
d7 g d7
W dolinie ciemnej jak ten wiaaatr
g B A7 d
Słyszysz mnie, kiedy mówię Tak:
*
d d
Kol dodi, Kol dodi,
d g a d
Kol dodi hinei ze ba /x2
d7 g d7
medaleg al heharim
g d C F
Mekabetz al hagvaot.
d7 g d7
medaleg al heharim
g B A7d
Mekabetz al hagvaot.
zakończenie:
d d
Słyszę Twój głos, dajesz mi znak
d g a d
Słyszę Twój głos, kiedy mówię Tak! /x2 (zwolnienie)
|
|
18.01.2012
Shir - Kol Dodi
Kol Dodi - Shoshana Damari
Słyszę Twój głos - Mireczek B.
Kol Dodi
קול דודי הנה זה בא
זה מלך המשיח
וקול התור נשמע בארצנו
זה קולו של מלך המשיח
וקול התור נשמע בארצנו
זה קולו של מלך המשיח
VOICE OF MY LOVER
Voice of my lover
voice of my lover and behold he comes!
Leaping on the mountains
voice of my lover and behold he comes!
Leaping on the mountains
skipping on the valleys.
Sefardyjczycy (także Spaniolowie, Żydzi sefardyjscy; od hebr. ספרד Sefarad 'Hiszpania i Portugalia') – określenie ludności żydowskiej zamieszkującej obszar Półwyspu Iberyjskiego, posługującej się dialektami judeo-romańskimi.
W roku 1492 Żydzi zostali wygnani z Hiszpanii dekretem alhambryjskim, a w 1497 również
z Portugalii przez króla Manuela I. Osiedli głównie we Włoszech, Holandii, w Maghrebie, na Bałkanach, Bliskim Wschodzie i w Ameryce Południowej. Niewielka grupa w XVI w. dotarła także do Polski, gdzie znalazła schronienie w okolicach Zamościa. Niektórzy Żydzi (marranowie) przeszli na katolicyzm. Sefardyjczykami określa się też Żydów, którzy uszli
z Półwyspu Iberyjskiego w późniejszych wiekach oraz ich potomków. Obecnie za Sefardyjczyków uznaje się też czasem wszystkich praktykujących sefardyjski obrządek judaistyczny.
Od Aszkenazyjczyków różnią się, obok języka (Sefardyjczycy – ladino, Aszkenazyjczycy – jidisz), rytuałem. Tworzyli niegdyś wpływową wspólnotę na terenie Turcji.
Posiadają obecnie odrębnego Naczelnego Rabina w Izraelu. Współczesna wymowa hebrajska oparta jest na sefardyjskiej. Sefardyjczycy w sensie ścisłym stanowią ok. 10 proc. mieszkańców Izraela, ale często do Sefardyjczyków zalicza się także Żydów wschodnich (Mizrachim), którzy wyznają judaizm w sefardyjskiej tradycji prawno-liturgicznej – wtedy ich liczba jest oceniana na około 40 proc.
- II wojna światowa
- Hiszpania frankistowska udzielała pomocy Żydom prześladowanym przez III Rzeszę. W czasie II wojny światowej wiele tysięcy Żydów przekroczyło Pireneje (na podstawie państwowego dekretu przyznającego wszystkim Żydom sefardyjskim, bez względu na miejsce zamieszkania, obywatelstwo hiszpańskie, formalnie było to przywrócenie obywatelstwa wszystkim Żydom wygnanym z Hiszpanii w 1492 r. i ich potomkom.). W tym czasie Hiszpania nie wydała III Rzeszy ani jednego Żyda[8]. W 1941 hiszpańskie Ministerstwo Edukacji powołało żydowski przegląd kulturalny Sefarad. Niemniej jednak w czerwcu 1940 r. Franco zaproponował Hitlerowi przystąpienie Hiszpanii do wojny w zamian za odzyskanie całego Maroka. Hitler odniósł się z rezerwą do propozycji, ale zgodził się na spotkanie z Franco, które odbyło się 23 października 1940 r. Nie przyniosło żadnych rezultatów, bowiem Hitler uznał, iż "żądania Hiszpanów są zupełnie niewspółmierne do ich sił"; Franco również nie zaakceptował żądań Hitlera.
IDZIE MÓJ PAN
(Kommt herbei, singt dem Herrn)
Kol Dodi
Ludowa melodia z Izraela. Autor nieznany.
słowa: Pierre Etienne, tłumaczenie O. Jan Góra
http://www.klanza.org.pl/storage/1249902124_Flazolet_melodie_koscielne.pdf
e C
Idzie mój Pan, idzie mój Pan,
a H7 e H7 e
On teraz biegnie by spotkać mnie. / x2
e a e
Mija góry, łąki, lasy,
D e H7 e
By Komunii stał się cud.
e a e
On chce Chlebem nas nakarmić,
D e H7 e
By nasycić życia głód
Mika Karni - Kol Dodi "Haroe Bashoshanim"
Idzie mój Pan - Arka Noego
"Idzie mój Pan"
Idzie mój Pan, Pan jest Pasterzem moim, Tobie chór aniołów
Żydzi aszkenazyjscy, również Aszkenazyjczycy lub Aszkenazim (hebr. (l.mn.) אַשְׁכֲּנָזִים) oraz יְהוּדֵי אַשְׁכֲּנָז Jehudej Aszkenaz, „Żydzi z Aszkenazu”) – Żydzi zamieszkujący Europę Środkową, Wschodnią i częściowo Zachodnią, a od XVII wieku również Amerykę.
Nazwa „aszkenazi” wywodzi się od Aszkanaza, postaci biblijnej i pierworodnego syna Gomera (Ks. Rodzaju X). W literaturze rabinicznej królestwo Aszkanaza pierwotnie związane było z ziemiami zamieszkałymi przez Scytów, następnie Słowian[5], zaś od XI wieku z Europą Północną i Niemcami[6]. Gdy w czasach późniejszych główne ośrodki żydowskiego nauczania skupiły się w Niemczech, Żydów zamieszkujących Europę Zachodnią i Środkową, zaczęto nazywać aszkenazim (aszkenazyjczykami).
Pomiędzy XI a XIX wiekiem wielu Żydów aszkenazyjskich emigrowało na wschód, m.in. do Czech, Węgier, Polski, na Białoruś, Ukrainę i do Rosji, czyli na tereny zamieszkałe przez ludność nie posługującą się językami germańskimi. Przenieśli ze sobą jidysz, język wywodzący się z dialektu wysokoniemieckiego i zapisywany alfabetem hebrajskim. Jidysz stopniowo ewoluował i stał się lingua franca aszkenazyjskich Żydów. Wspólnoty żydowskie trzech miast wzdłuż Renu: Spiry, Wormacji i Moguncji, utworzyły ligę zwaną miastami SzUM[7]. Miasta te były kolebką kultury i liturgii aszkenazyjskiej.
