Czterej pancerni i pies
(g)
g D g F B F D7
Na łąkach kaczeńce, a na niebie wiatr,
g F Dis F g
A my na wojence oglądamy świat.
g B C B g a
Na łąki wrócimy, tylko załatwimy
g A
Parę ważnych spraw.
g C7 d
Może nie ci sami, wrócimy do mamy
A7 d
I do szkolnych ław.
g D g F B F D7
Deszcze niespokojne potargały sad,
g F Dis F g
A my na tej wojnie ładnych parę lat
g B C B g a
Do domu wrócimy, w piecu napalimy,
g A
Nakarmimy psa.
g C7 d
Przed nocą zdążymy, tylko zwyciężymy,
A7 d
A to ważna gra.
g D g F B F D7
Na niebie obłoki, po wsiach pełno bzu.
g F Dis F g
Gdzież ten świat daleki, pełen dobrych snów!
g B C B g a
Powrócimy wierni, my czterej pancerni,
g A
„Rudy” i nasz pies.
g C7 d
My, czterej pancerni, powrócimy wierni,
A7 d
Po wiosenny bez.
( w tonacji d-mol):
d A d F C A7
Na łąkach kaczeńce, a na niebie wiatr,
d C B C d
A my na wojence oglądamy świat.
F G F d e
Na łąki wrócimy, tylko załatwimy
d E
Parę ważnych spraw.
d Hzm a
Może nie ci sami, wrócimy do mamy
E7 a
I do szkolnych ław.
d A d F C A7
Deszcze niespokojne potargały sad,
d C B C d
A my na tej wojnie ładnych parę lat.
F G F d e
Do domu wrócimy, w piecu napalimy,
d E
Nakarmimy psa.
d Hzm a
Przed nocą zdążymy, tylko zwyciężymy,
E7 a
A to ważna gra.
d A d F C A7
Na niebie obłoki, po wsiach pełno bzu.
d C B C d
Gdzież ten świat daleki, pełen dobrych snów!
F G F d e
Powrócimy wierni, my czterej pancerni,
d E
„Rudy” i nasz pies.
d Hzm a
My, czterej pancerni, powrócimy wierni,
E7 a
Po wiosenny bez.
Czterej pancerni i pies
Czterej Pancerni i Pies - Deszcze Niespokojne
Czterej pancerni i pies – powieść dla młodzieży Janusza Przymanowskiego z 1964 roku.
Akcja powieści osnuta jest na historycznych motywach z dziejów II wojny światowej i działań bojowych LWP. Poprzez pryzmat załogi czołgu nr 102 „Rudy” (T-34) ukazuje szlak bojowy I Brygady Pancernej im. Bohaterów Westerplatte. Na tym tle autor rozwinął barwne i pełne przygód dzieje Polaków walczących w armii Berlinga. Interesująca fabuła, charakterystyczne typy bohaterów, ukazanie wojny poprzez ciąg przygód (osłabienie grozy, elementy baśniowości) wpłynęło na niezwykłą popularność powieści oraz nakręconego na jej podstawie serialu telewizyjnego. Powieść została przetłumaczona na wiele języków obcych.
Adam Walaciński (ur. 18 września 1928 w Krakowie) - kompozytor, publicysta muzyczny i profesor.
Studiował w Państowowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie w klasie skrzypiec prof. Eugenii Umińskiej, a potem w klasie kompozycji prof. Artura Malawskiego. Studia te jednak porzucił i rozpoczął prywatną naukę u Stefana Kisielewskiego. Dyplom z kompozycji otrzymał dopiero w roku 1974 (w klasie Bogusława Schaeffera). W latach 1948 - 1956 był skrzypkiem w Krakowskiej Orkiestrze Polskiego Radia. Jest członkiem Związku Kompozytorów Polskich. Od wielu lat współpracuje z Polskim Wydawnictwem Muzycznym. Wykłada na Akademii Muzycznej w Krakowie, z którą jako pedagog związany jest od 1972 roku. W roku 1992 otrzymał tytuł profesora uczelni. W latach siedemdziesiątych wykładał również na Wydziale Reżyserii w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie. W latach sześćdziesiątych rozpoczął współpracę z krakowskim "Dziennikiem Polskim", w którym do dziś recenzuje koncerty odbywające się wKrakowie, w stałej rubryce zatytułowanej Smyczkiem i pałką.
Na początku swojej drogi twórczej związał się jako kompozytor muzyki, z filmem oraz teatrem. Zilustrował muzycznie m.in. słynny serial telewizyjny "Czterej pancerni i pies", film Jerzego Kawalerowicza "Faraon", a także film Jana Batorego "O dwóch takich, co ukradli księżyc". Na początku lat osiemdziesiątych zaprzestał pisania muzyki do filmów, ograniczając swą twórczość jedynie do pisania muzyki klasycznej.
Agnieszka Osiecka (ur. 9 października 1936 w Warszawie, zm. 7 marca 1997 tamże) – polska poetka, autorka tekstów piosenek, pisarka, reżyser teatralny i telewizyjny, dziennikarka.
Studiowała dziennikarstwo na Uniwersytecie Warszawskim (1952-1956) oraz reżyserię wWyższej Szkole Teatralnej i Filmowej w Łodzi (1957-1961). Od 1954 roku związana była z STS-em (Studenckim Teatrem Satyryków), w którego radzie zasiadała do roku 1972. To właśnie w STS-ie zadebiutowała jako autorka tekstów piosenek; napisała ich dla tej sceny 166.
W latach 1954-1957 publikowała swoje teksty, eseje i reportaże w "Głosie Wybrzeża", "Nowej Kulturze", "Sztandarze Młodych" i "Po Prostu". Później pisała również w "Literaturze", "Kulturze" i "Polsce". Była członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.
Przez 7 lat prowadziła w Polskim Radiu Radiowe Studio Piosenki, które wydało ponad 500 piosenek i pozwoliło na wypromowanie wielu wielkich gwiazd polskiej estrady.
Od 1994 roku była związana z Teatrem Atelier w Sopocie, dla którego napisała swoje ostatnie sztuki i songi – uznane przez krytykę za najdoskonalsze w jej artystycznym dorobku. Dziś jest patronką tego sopockiego teatru. Co roku odbywają się w nim półfinałowe koncerty konkursu na interpretację piosenek Agnieszki Osieckiej pod nazwą Pamiętajmy o Osieckiej. Prócz tego jej imieniem nazwano studio Programu III Polskiego Radia, gdzie odbywają się prestiżowe koncerty gwiazd polskich i zagranicznych.
Zmarła 7 marca 1997 r. w wyniku choroby nowotworowej (rak jelita grubego), została pochowana na warszawskich Powązkach – kwatera wpr 284b. Dorobkiem Agnieszki Osieckiej zajmuje się założona przez córkę poetki Agatę Passent Fundacja Okularnicy. Obecnie wydaje 14-tomowyWielki śpiewnik Agnieszki Osieckiej. W 1997 roku na Festiwalu Polskiej Piosenki w OpoluMagda Umer przedstawiła wyreżyserowany przez siebie koncert-spektakl Zielono mi, składający się z piosenek Agnieszki Osieckiej, w którym wystąpiła plejada gwiazd polskiej estrady muzycznej.
"Panna Czaczkes" – tak nazywał ją pieszczotliwie Marek Hłasko. Ich romans zaczął się rozwijać na przełomie 1956 i 1957 roku. Osiecka była wtedy 21-letnią studentką, która działała w STS-ie, natomiast Hłasko był doskonale znany w całym kraju dzięki sukcesowi zbioru opowiadań Pierwszy krok w chmurach. Znajomość ta przebiegała dość burzliwie, z czasem ze względu na fakt, że Hłasko nie mógł wrócić do Polski po wyjeździe za granicę. Osiecka zaś usilnie, lecz bezskutecznie zabiegała u ówczesnych władz o pozwolenie na powrót Hłaski do kraju. Agnieszka z Markiem spotkała się dopiero – po raz ostatni – w kwietniu 1968 roku w Los Angeles. Osiecka odbywała wówczas podróż stypendialną po Ameryce. Została jej po Marku jego korespondencja oraz maszyna do pisania. Stała ona na biurku Agnieszki do końca jej życia. Gdy napisała wiersz, któremu dała tytuł Konieczny Marek już nie żył, podobnie jak jej ojciec.
Córka pianisty Wiktora Osieckiego i Marii Osieckiej z domu Sztechman. Była żoną Wojciecha Jesionka, a po rozwodzie w latach 1963–1964 Wojciecha Frykowskiego.
Matka dziennikarki Agaty Passent (ze związku z Danielem Passentem).
We wrześniu 2010 nakładem wydawnictwa Agora ukazał się tom korespondencji między Agnieszką Osiecką i Jeremim Przyborą z lat 1964-1966 p.t. „Agnieszki Osieckiej i Jeremiego Przybory listy na wyczerpanym papierze (ISBN 978-83-268-0078-8). Za zgodą Agaty Passent, córki Osieckiej, i Konstantego Przybory, syna Jeremiego, opublikowano korespondencję ludzi związanych głębokim uczuciem.
Adam Walaciński (ur. 18 września 1928 w Krakowie) - kompozytor, publicysta muzyczny i profesor.
Studiował w Państowowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie w klasie skrzypiec prof. Eugenii Umińskiej, a potem w klasie kompozycji prof. Artura Malawskiego. Studia te jednak porzucił i rozpoczął prywatną naukę u Stefana Kisielewskiego. Dyplom z kompozycji otrzymał dopiero w roku 1974 (w klasie Bogusława Schaeffera). W latach 1948 - 1956 był skrzypkiem w Krakowskiej Orkiestrze Polskiego Radia. Jest członkiem Związku Kompozytorów Polskich. Od wielu lat współpracuje z Polskim Wydawnictwem Muzycznym. Wykłada na Akademii Muzycznej w Krakowie, z którą jako pedagog związany jest od 1972 roku. W roku 1992 otrzymał tytuł profesora uczelni. W latach siedemdziesiątych wykładał również na Wydziale Reżyserii w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie. W latach sześćdziesiątych rozpoczął współpracę z krakowskim "Dziennikiem Polskim", w którym do dziś recenzuje koncerty odbywające się wKrakowie, w stałej rubryce zatytułowanej Smyczkiem i pałką.
Na początku swojej drogi twórczej związał się jako kompozytor muzyki, z filmem oraz teatrem. Zilustrował muzycznie m.in. słynny serial telewizyjny "Czterej pancerni i pies", film Jerzego Kawalerowicza "Faraon", a także film Jana Batorego "O dwóch takich, co ukradli księżyc". Na początku lat osiemdziesiątych zaprzestał pisania muzyki do filmów, ograniczając swą twórczość jedynie do pisania muzyki klasycznej.
"Czterej pancerni i pies" (1966)
(opracowanie na gitarę: Sylwek Szweda)
