Gdzie strumyk płynie z wolna
(Stokrotka)
F C
Gdzie strumyk płynie z wolna, rozsiewa zioła maj,
g F
stokrotka rośnie polna, a nad nią szumi gaj,
B a d g B C F C F
stokrotka rośnie polna, a nad nią szumi gaj. (zielony gaj!)
F C
W tym lesie tak ponuro, że aż przeraża mnie,
g F
Ptaszęta za wysoko, a mnie samotnej źle,
B a d g B C F C F
Ptaszęta za wysoko, a mnie samotnej źle. (samotnej źle!)
F C
Wtem harcerz idzie z wolna. Stokrotko witam cię!
g F
Twój urok mnie zachwyca, czy chcesz być mą, czy nie?
B a d g B C F C F
Twój urok mnie zachwyca, czy chcesz być mą, czy nie? (czy nie?czy nie?!)
F C
Ma miłość jest ogromna, głęboko w sercu skryta,
g F
i nikt jej nie odgadnie i nikt jej nie odczyta,
B a d g B C F C - F
i nikt jej nie odgadnie i nikt jej nie odczyta.
F C
Stokrotka się zgodziła i poszli w ciemny las,
g F
A harcerz taki gapa, że aż w pokrzywy wlazł,
B a d g B C F C - F
A harcerz taki gapa, że aż w pokrzywy wlazł. (w pokrzywy wlazł!)
F C
A ona, ona, ona, cóż biedna robić ma?
g F
Nad gapą pochylona, a w oku błyszczy łza,
B a d g B C F C - F
Nad gapą pochylona, a w oku błyszczy łza (byszczy łza)*
F C
Gdzie strumyk płynie z wolna, rozsiewa zioła maj,
g F
stokrotka znikła polna, z harcerzem poszła w dal,
B a d g B C F C - F
stokrotka znikła polna, z harcerzem poszła w dal. (poszła w dal!)
( w tonacji E-dur):
E H7
Gdzie strumyk płynie z wolna, rozsiewa zioła maj,
A E
stokrotka rosła polna, a nad nią szumiał gaj,
E A E H7 A E
stokrotka rosła polna, a nad nią szumiał gaj. (zielony gaj!)
E H7
W tym lesie tak ponuro, że aż przeraża mnie,
A E
Ptaszęta za wysoko, a mnie samotnej źle,
E A E H7 A E
Ptaszęta za wysoko, a mnie samotnej źle. (samotnej źle!)
E H7
Wtem harcerz idzie z wolna. Stokrotko witam cię!
A E
Twój urok mnie zachwyca, czy chcesz być mą, czy nie?
E A E H7 A E
Twój urok mnie zachwyca, czy chcesz być mą, czy nie? (czy nie?czy nie?!)
E H7
Ma miłość jest ogromna, głęboko w sercu skryta,
A E
i nikt jej nie odgadnie i nikt jej nie odczyta,
E A E H7 A E
i nikt jej nie odgadnie i nikt jej nie odczyta.
E H7
Stokrotka się zgodziła i poszli w ciemny las,
A E
A harcerz taki gapa, że aż w pokrzywy wlazł,
E A E H7 A E
A harcerz taki gapa, że aż w pokrzywy wlazł. (w pokrzywy wlazł!)
E H7
A ona, ona, ona, cóż biedna robić ma?
A E
Nad gapą pochylona, a w oku błyszczy łza,
E A E H7 A E
Nad gapą pochylona, a w oku błyszczy łza. (byszczy łza)*
E H7
Gdzie strumyk płynie z wolna, rozsiewa zioła maj,
A E
stokrotka znikła polna, z harcerzem poszła w dal,
E A E H7 A E
stokrotka znikła polna, z harcerzem poszła w dal. (poszła w dal!)
inna wersja tej zwrotki:
*A ona, ona, ona, cóż biedna robić ma?
Nad gapą pochylona i śmieje się cha! cha! (cha! cha! cha! cha!)
STOKROTKA. (w tonacji E-dur)
Stokrotka Polna (w tonacji F-dur)
Gdzie strumyk płynie z wolna (w tonacji F-dur)
"Gdy strumyk płynie...".mpg (w tonacji F-dur)
majka stokrotka polna 5 lat
STOKROTKA
muzyka Karol Eckert / słowa Jan Chęciński
Gdzie strumyk płynie zwolna, rozsiewa zioła maj,
Stokrotka rosła polna, a nad nią szumiał gaj,
Schyliła główkę młodą ponad zwierciadło fal,
Jam piękna lecz z urodą samotnej kwitnąć żal!
Stokrotka rosła polna, a nad nią szumiał gaj,
Schyliła główkę młodą ponad zwierciadło fal,
Jam piękna lecz z urodą samotnej kwitnąć żal!
Aż jej odrzekły drzewa: Czyż blisko nie masz nas?
Rój ptasząt tobie śpiewa, nad tobą szumi las:
A ona: las pomroka zasmuca bardziej mnie,
Ptaszęta za wysoko, a tu samotnej źle!
Rój ptasząt tobie śpiewa, nad tobą szumi las:
A ona: las pomroka zasmuca bardziej mnie,
Ptaszęta za wysoko, a tu samotnej źle!
Wtem strzelec biegnie zdala: Stokrotko witaj mi!
Twój urok mnie zniewala, czy chcesz być moją ty?
O tak? me życie chwilką, więc mnie na piersi złóż,
Przy wiernym sercu tylko, nikt nie samotny już!
Twój urok mnie zniewala, czy chcesz być moją ty?
O tak? me życie chwilką, więc mnie na piersi złóż,
Przy wiernym sercu tylko, nikt nie samotny już!
---------------
Wersja Stokrotki podana wyżej jest oryginalną wersją pierwotną autora.
Jan Konstanty Chęciński (ur. 22 grudnia 1826 w Warszawie, zm. 30 grudnia 1874 w Warszawie) – pisarz polski, aktor i reżyser teatrów warszawskich, profesor warszawskiej Szkoły Dramatycznej. Był autorem libretta do opery Straszny Dwór Stanisława Moniuszki (premiera odbyła się w roku 1865).
Przyczynił się do wprowadzenia na scenę dzieł m.in. Juliusza Słowackiego, Williama Szekspira i Fryderyka Schillera; także autor librett do innych oper Moniuszki (Verbum nobile i Paria) oraz licznych tłumaczeń sztuk obcych (np. "Rigoletta"Verdiego)
GDZIE STRUMYK PŁYNIE Z WOLNA
Tekst piosenki napisał Jan Chęciński, znany jako librecista oper Stanisława Moniuszki (np. "Straszny Dwór"). Do tamtej wersji tekstu muzykę skomponował Karol Eckert - została ona już zupełnie zapomniana. Autora obecnie śpiewanej nie znamy. Przez lata tekst był zmieniany (np. pierwotnego "strzelca" zastąpił "żołnierz", potem "harcerz"). Jeszcze po II wojnie światowej dopisywano nowe zwrotki.
Tekst piosenki napisał Jan Chęciński, znany jako librecista oper Stanisława Moniuszki (np. "Straszny Dwór"). Do tamtej wersji tekstu muzykę skomponował Karol Eckert - została ona już zupełnie zapomniana. Autora obecnie śpiewanej nie znamy. Przez lata tekst był zmieniany (np. pierwotnego "strzelca" zastąpił "żołnierz", potem "harcerz"). Jeszcze po II wojnie światowej dopisywano nowe zwrotki.
CHĘCIŃSKI Jan Konstanty (22 XII 1826 Warszawa - 30 XII 1874 Warszawa), aktor, reżyser. Był synem prawnika Jana Nepomucena Ch. i Marianny z Dobrowolskich, ojcem -> Marii Ch. Wychowywał się na wsi, następnie uczęszczał do gimn. w Lesznie Wielkopolskim. Po przybyciu do Warszawy od jesieni 1844 uczył się śpiewu u J. Quattriniego. Od 1 X 1846 został zaangażowany do chóru t. warszawskich; wykonywał też niekiedy niewielkie partie basowe w operach, jak np. Cygan ("Jawnuta"), Doktor ("Makbet"). Równocześnie kształcił się w warsz. Szkole Dramatycznej, gdzie był uczniem J.T.S. Jasińskiego i J. Królikowskiego. Debiutował 17 III 1850 w roli Sędzimira ("Lwy i lwice"), po czym został przeniesiony do zespołu dramatu t. warszawskich, w których pozostał do końca życia. Poza Warszawą nie występował. Wyjeżdżał tylko w 1858 do Włoch, a w 1867 do Lwowa i Krakowa. Ostatni raz wystąpił na scenie 15 XII 1874 w roli Bomilkara ("Flecista").
Obdarzony był dobrymi warunkami zewnętrznymi. Miał zgrabną sylwetkę i wg J. Kotarbińskiego "twarz wyrazistą, szczupłą, rysy regularne, profil szlachetny, głos dosyć mocny i dźwięczny, ale niezbyt giętki, ruchy swobodne"; "dykcja żywa, wyrazista, niebogata w odcienie, zatrącała czasem o ton zbyt patetyczny". Jako aktor nie zajął wybitniejszego stanowiska, z braku temperamentu scen. oraz monotonii. Wg J. Kotarbińskiego "tłem jego zdolności aktorskich, podobnie jak w dramatopisarstwie, była retoryka, deklamacja"; brakowało mu "silniejszego daru wizji i plastyki, dlatego nie zawsze umiał narzucić widzom swą kreację, ale miał na scenie pewną sumę form szlachetnych i poprawnych, a w niektórych rolach życie i ruch". Grał najczęściej role wymagające dojrzałości, spokoju, umiejętności recytatorskich, "przeważnie poczciwców, sympatycznych ojców i rezonerów" (J. Kotarbiński). Najlepsze jego role: Melville ("Maria Stuart" F. Schillera), Ojciec Laurenty ("Romeo i Julia"), Saladin ("Montjoye"), Perrin ("Donna Diana"), Vergeot ("Było to pod Wagram"), Mateusz ("Chatka w lesie"), Czesław ("Odludki i poeta"), Dr Hugo ("Dożywocie"), Generał ("Pani kasztelanowa"), Heliodor ("Marcowy kawaler"), Rejent ("Zemsta"). Do historii t. pol. przeszedł przede wszystkim jako reżyser t. warszawskich. Funkcję tę pełnił w WTR trzykrotnie: od 24 V 1860 przez kilka miesięcy, od 18 V 1868 do 7 VIII 1872 (zwolniony wskutek incydentu z J. Damsem) i od 30 IX 1873 do końca życia. Kultura lit. i muz., wrażliwość artyst., wreszcie niezwykła pracowitość i staranność wyróżniały go spośród reżyserów tego okresu. Szczególnie widoczne to było w sposobie opracowania tekstów i w doborze repertuaru; choć nie zawsze udawało mu się tu utrzymać konsekwentną linię, przyczynił się niewątpliwie do wprowadzenia na scenę wybitnych dzieł, m.in. J. Słowackiego, W. Szekspira i F. Schillera. Mimo to nie doceniano jego wysiłku. Krytycy zarzucali mu pomijanie współczesnego repertuaru pol. i wystawianie obcych fars. Aktorzy mieli pretensje o stronniczość. Twierdzono, że brak mu doświadczenia "warsztatowego". Mimo zarzutów nie ulega wątpliwości, że wespół z H. Modrzejewską i S. Muchanowem zapoczątkował reformę repertuaru i stylu gry w Warszawie. Wg M. Rulikowskiego "jako reżyser, gdy chodziło o stronę materialną widowiska, był rutynistą, za to jako informator miewał błyski prawdziwie twórczych pomysłów, które aktorowi rozświetlają charaktery przedstawianych osób". Był również autorem dramatycznym. Działalność na tym polu rozpoczął jednoaktówką "Poeta" wystawioną w 1851. Ważniejsze jego utwory: "Szlachectwo duszy" (1859), "Krytycy" (1871) oraz udramatyzowane przysłowia, np. "Cicha woda brzegi rwie" (1868). Napisał libretta m.in. do oper S. Moniuszki "Verbum nobile" (1861) i "Straszny dwór" (1865); tłumaczył dla t. wiele sztuk obcych. Pisywał również wiersze i powiastki dla dzieci, przez pewien czas współpracował z "Kurierem Warszawskim".
Trzecią, po reżyserii i dramatopisarstwie, domeną jego działalności była pedagogika. Od 6 V 1864 do 13 I 1868 był nauczycielem warsz. Szkoły Dramatycznej, a po jej zamknięciu prywatnie udzielał lekcji gry scenicznej. Uczniami jego byli m.in. R. Popielówna, W. Szymanowski, J. Tatarkiewicz.
Żonaty był od 27 III 1850 z Felicjanną Sobieską; miał liczną rodzinę i przez całe życie borykał się z trudnościami finansowymi. Podejmował więc różne dodatkowe zajęcia zarobkowe: przez wiele lat sufler opery włos., uczył języka włos., wydał nawet podręcznik do nauki tego języka.
Bibl.: Bogusławski: Aktorzy; EdS III; Fredro na scenie (il.); Kotarbiński: Aktorzy i aktorki s. 74-79; Kotarbiński: Ze świata ułudy s. 161-162; Kreczmar: Polemiki s. 73; Modrzejewska, Chłapowski: Korespondencja; Nowy Korbut VII (tu bibl.); PSB III (M. Rulikowski; tu bibl.); Rapacki: Sto lat (il.); Rulikowski: Teatr warsz.; H. Sienkiewicz: Wiersze i inne drobne utwory. Dzieła t. 40, Warszawa 1951 s. 91-100; Simon: Bibliografia; Szczublewski: Teatr warsz.; Kur. warsz. 1874 nr 287; Pam. lit. 1957 z. 2 (Z. Żabicki); Chomiński; Jasiński; Krogulski.
Ikon.: NN: Portret, płaskorzeźba, marmur, pomnik nagrobny, Cmentarz Powązkowski w Warszawie, kwatera 2, rząd 1; H. Aschenbrenner (zakład lit. A. Dzwonkowskiego, Warszawa): Portret,lit.,ok. 1865 - BUW (Gabinet Rycin); Fot.pryw.- MNKraków, MTWarszawa, IS PAN, SPATiF.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973
Baza danych zawiera informacje o karierach artystycznych, zatrudnieniu zawodowym i nagrodach wszystkich osób związanych twórczo z polskimi teatrami dramatycznymi, muzycznymi, lalkowymi i polskim filmem od roku 1991 do chwili obecnej. Dane wcześniejsze są sukcesywnie uzupełnianie i docelowo w bazie znajdą się wszystkie szczegóły dotyczące życia teatralnego w Polsce.
Od kwietnia 2004 roku baza codziennie wzbogacana jest o artykuły, które ukazują się w polskiej prasie. Artykuły archiwalne pojawiają się stopniowo.
Od września 2014 roku uruchomiliśmy możliwość zamawiania szczegółowej, elektronicznej kwerendy na temat archiwaliów znajdujących się w zbiorach Pracowni Dokumentacji Teatru.
Od kwietnia 2004 roku baza codziennie wzbogacana jest o artykuły, które ukazują się w polskiej prasie. Artykuły archiwalne pojawiają się stopniowo.
Od września 2014 roku uruchomiliśmy możliwość zamawiania szczegółowej, elektronicznej kwerendy na temat archiwaliów znajdujących się w zbiorach Pracowni Dokumentacji Teatru.
|
STOKROTKA
Gdzie strumyk płynie z wolna
Rozsiewa zioła maj,
Stokrotka rosła polna,
A nad nią szumiał gaj.
Stokrotka rosła polna,
A nad nią szumiał gaj.
"W tym gaju tak ponuro,
Że aż przeraża mnie.
Ptaszęta są wysoko,
A mnie samotnej źle.
Ptaszęta są wysoko,
A mnie samotnej źle".
Wtem harcerz idzie z wolna,
"Stokrotko witam cię.
Twój urok mnie zachwyca
Czy chcesz mą czy nie?
Twój urok mnie zachwyca
Czy chcesz mą czy nie?
Ma miłość jest ogromna,
Głęboko w sercu tkwi
I nikt jej nie odgadnie
I nie odczyta nikt.
I nikt jej nie odgadnie
I nie odczyta nikt".
I idą, idą, idą
Aż zaszli w ciemny las,
A harcerz taki gapa,
Że aż w pokrzywy wlazł.
A harcerz taki gapa,
Że aż w pokrzywy wlazł.
A ona ona ona
Cóż biedna robić ma?
Nad gapą pochylona
W głos śmieje się cha, cha!
Nad gapą pochylona
W głos śmieje się cha, cha, cha, cha, cha, cha!
|
